Gegroet lezermensjes,

Opnieuw een eindje geleden, ook nu geen uitvluchten om onze afwezigheid op het internetwereldje te rechtvaardigen, we zijn gewoon enorm druk bezig met te feesten en te drinken enz… en af en toe nog eens een afspraak je met een of andere pipo waarvan we denken dat hij ons iets kan vertellen, sorry geëmancipeerde dames maar tot nu toe zijn we nog geen hoog geplaatst iemand tegen gekomen van het andere geslacht (toch niet in de architectuur wereld hier).

Waar waren we gebleven: maandagavond een gezellige avond met enkele Britten ( dat is wel leuk dat er hier af en toe eens jongeren binnenvallen waarmee we een luchtige babbel kunnen doen. Het zorgt meteen ook voor wat afwisseling in onze avondactiviteiten, zo zouden we ( maarten en ik hoe tof ik hem ook mag vinden) nooit met z’n tweeën een gezellig avondje rond een kampvuurtje hebben gehad. Laat staan dat er dan gitaar gespeeld zou worden en dat we samen zouden zingen.

Het werd uiteindelijk relatief laat voor ons ( want meestal, toch sinds we in zanzibar zijn, liggen we reeds om 22-23u in ons bed ). En ik had om 8u een afspraak met iemand die me een rondleiding zou geven in een te onderzoeken wijk: kilimani ( kili = heuvel/berg … mani ben ik vergeten). Wat ons bezield had om die afspraak zo vroeg te zetten weet ik niet meer, maar als ik me niet vergis had het iets te maken met het feit dat dinsdag 30 september de laatste dag van de ramadan was en dat woensdag en donderdag officiële feestdagen zijn. Jaja mijn gids ( assistent van onze contact persoon hier) wou zo vroeg mogelijk die rondleiding doen zodat hij nog s’ochtends kon gaan “werken”. In ieder geval de afspraak is door gegaan. Het was een kort en bondig bezoekje aan de wijk en enkele woningen. Na een uurtje had hij mij reeds aan mijn lot overgelaten en liep ik er rond als een aan speed verslaafde toerist. Ik kreeg kramp in mijn rechter wijsvinger van steeds maar op het fotoknopje te drukken en dat op een zo subtiel mogelijke manier, want de mensen hebben dat niet graag dat je foto’s maakt. ( sommigen vragen om een foto en willen dan op een of andere manier dat je dan meteen die foto geeft… de kinderen maken er dan weer een spelletje van: “mzungu, mzungu, take a picta”, “white guy, white guy take a picture” en als je dan een foto wil nemen gaan ze zich zo snel mogelijk verstoppen. ) En niet alleen daarom moest ik op mijn hoede zijn, ik ben toen ook enkele keren aangesproken geweest door de bewoners zelf dat ik moest opletten, want aan de overkant van de straat was er een gevangenis en de politie heeft het niet zo voor gluurders. Laat staan wandelende fototoestellen. Het was een boeiende ochtend in het zwoele zanzibar terwijl maarten mocht uitslapen. Maar maarten wou ook het maximale halen uit die frustrerende openingsuren van het staatsarchief en ging dus weer boven de boeken hangen opzoek naar vermistte plannen of plannen in een veel te slechte staat om te pakken te krijgen.

Dinsdagmiddag: het was weer een warme dag en we zijn zoals bijna elke dag tijdens de ramadan naar de Amore Mio gegaan voor onze lunch. Mmm lekker…. Die thirst quencher manmanman…op de terug weg gingen we beiden nog eventjes naar de bank zodat we onze rekening in de viavia konden vereffenen. Je voelt het misschien al aankomen want ik denk dat we nu voor de eerste keer een bank vernoemen… jaja we zijn beroofd geweest. Onze beide portefeuilles zijn gestolen op het moment dat we een dala dala wouden instappen. We waren verwittigd dat de laatste dagen van de ramadan gevaarlijk waren voor toeristen want de armere mensen worden wanhopiger om geld in hun handen te krijgen en gaan van vuile klusjes opknappen voor anderen over naar stelen. Beiden tevreden van ons werk hadden al onze aandacht gegeven aan onze rugzak, waar onze dure fototoestellen in zaten, waardoor we pas in de daladala opmerkten dat tijdens het immens geduw en getrek bij het instappen onze portefeuilles gestolen waren. Nadat we onze kaarten hebben stop gezet en al meer op ons gemak waren hebben we maar voor de rest van de dag naar hersenloze diverterende films gekeken. Het probleem was, zowel de bankkaarten van maarten als de mijne zijn dus gestolen en moeten we het dus redden door te leven met het geld dat Ingrid, onze zanzibariaanse vlaamse 2de mama, ons voorschiet. Niet meteen het handigste maar toch beter dan niets. En laten we het positief bekijken maarten en ik hebben weer enkele mensen gelukkig gemaakt: met 360 000 TSH hebben die boeven ongeveer 2 gemiddelde jaarlonen te pakken. Ze hebben zich dus lazarus kunnen drinken tijdens de 4dagen lange festiviteiten. En misschien hebben ze zelf nieuwe kleren kunnen kopen of zeep …

Woensdag- donderdag: de officiële feestdagen: maarten kon niet naar de archieven dus hebben we ook maar vrijaf genomen(= lekker lang uitslapen). Woensdag middag was er op de viavia een kinderfeestje, kennissen van Ingrid en vriendjes en vriendinnetjes werden uitgenodigd voor een danspartijtje en een lekkere bbq. Het werd een middagje surfen op het internet terwijl maarten een ritje ging maken samen met “crazy”babu (onze Spice tour gids) op de vespa. ( wat er allemaal precies gebeurt is tijdens die rit, daar weet ik dus niets van ...). Ideaal voor een dagje lekker niets doen. En dat lekker niets doen werd donderdag voortgezet.
Ik (Maarten) Zal eventjes aanvullen: We zijn in de brousse gaan rondcrossen op de Vespa, op bezoek bij Babu zijn familie. Tijdens de feestdagen is het de gewoonte in Zanzibar dat iedereen langsgaat bij de familie, en dan delen ze koekjes en kokosbrood aan elkaar uit (lekker!). We passeerden ook bij wat kennissen van Babu, waar we eindelijk de ons reeds lang beloofde ‘Papaya wine’ te pakken kregen: straf spul (minstens 40%) gestookt van, u raadt het, Papaya’s.
Vrijdag, de kantoren zijn terug open dus maarten en ik gingen weer op stap. Maarten had terug een afspraak met de “mambo martin(e)”dames, en vriendelijke kerel van het archief, RRRRRAWWWWRRR!!! Terwijl ik nog eens naar het kantoor van onze contact persoon ging om te kijken voor de digitale plannen van de stad en nadien weer de observerende toerist te spelen in de te onderzoeken wijken.
Ik (Maarten) wil er toch nog even aan toevoegen dat ik vermoed dat die kerel van het archief vooral vriendelijk is omdat ze geld aan mij verdienen (3 dollar per foto van een plan, en 40 dollar membership).

Op zaterdag hadden we het plan om naar Bambi (copyright Walt Disney) en Chaani te gaan kijken, twee grote modernistische projecten in de brousse van Zanzibar. We gingen ernaartoe met onze gids Eddie, maar aangezien die plekken quasi onbereikbaar zijn zonder taxi, en Eddie geen auto kon lenen hebben we er eentje gehuurd. Omdat Eddie geen vergunning heeft als chauffeur van Wazungu’s (blanken) moest ik (Maarten) wel rijden. Ik had voor dit soort gevallen een internationaal rijbewijs meegenomen, maar we waren er toch niet happig op om ons in het zotte Zanzibariaanse verkeer te wagen. Na 3 keer geïnformeerd te hebben of te verzekering in orde was (de kans op een ongeval leek ons vrij reëel) vertrokken we met ons Suzuki Jeepke, links rijdend. In tegenstelling tot de kustweg in Bububu waren de binnenlandse wegen heel rustig, en gevaarlijker voor de voetgangers en fietsers dan voor ons.
Na 45 minuten door de brousse te rijden doemden de Chaani appartementsblokken opeens op tussen de palmbomen, echt wel the middle of nowhere. Na wat observaties zetten we koers naar Bambi. Voor de ecologen onder ons: jeeps zijn hier echt wel geen overbodige luxe. Bambi lag zo mogelijk nog meer afgelegen dan Chaani. We moesten navigeren langs kilometerslange wegen die ‘under construction’ waren, en een ‘shortcut’ door godverlaten dorpjes waar de kippen de zwakke weggebruikers zijn. Nog net voor het donker kwamen we in Bambi aan, en het feest voor het einde van de Ramadan (4 dagen lang) was al op gang aan het komen op een pleintje tussen de blokken.


Bambi

Vanop het dak van een Bambi-blok

Na wat foto’s en observaties in het donker terug richting Stone Town gereden, en Eddie thuis afgezet (kast van een villa in de sjieke buurt).
We hadden het sublieme idee, aangezien we nu toch een huurwagen hadden voor 24 uur, om naar een party in een van de resorts aan de oostkust te rijden, en ginder te overnachten in het huisje van Makame en Ingrid. Tasi, een van de mannen van de Viavia, ging ons vergezellen om te gaan feesten, en vooral ook om de weg te wijzen naar het huisje en het feest. In het donker vertrouwden we toch niet zo op ons eigen navigatievermogen in de brousse. Na toch een keer verkeerd te zijn gereden (‘Tasi, are you sure it is this way?’) arriveerden we rond 11u op de Zamani beach party. Mooie lokatie, kampvuren op het strand, speakers tussen de palmbomen, enkel geen volk. We konden nergens anders heen (de resorts liggen ver uit elkaar, met honderden meters desolate grasvlakte ertussen), dus gelukkig voor ons begon de keet toch vol te lopen rond half 1. Een mengeling van rijke Zanzibari’s en enkele toeristen vulden de zanderige dansvloer. De sfeer zat er goed in, iets te goed misschien zelfs: Zanzibarianen hebben de vreemde gewoonte om in een grote kring te dansen, en dan moet er in het midden telkens iemand zijn danskunsten demonstreren, onder luide aanmoedigingen van de kring. Ook iemand van het andere geslacht vastpakken en er eens goed tegen schuren behoort tot de mogelijkheden in het midden van de kring. Uiteraard weigerden we koppig hieraan deel te nemen, en gelukkig waren ze het na een dik half uur zelf ook beu. Voor de rest was het in feite echt een goed feestje, en een paar uurtjes later reden we moe maar voldaan terug naar het huisje.
De volgende ochtend, na wat schelpjes te hebben geraapt op het hagelwitte oostkuststrand, reden we met ons Jeepke terug naar de westkust (de 24 uur waren bijna om). De rest van de zondag was niet echt productief te noemen. Ik (Maarten) nam eventjes de kajak van Makame om wat te gaan peddelen aan de kust, en Jasper sorteerde zijn foto’s op onze enige overlevende laptop.


Kringdansen, olé!

Jasper & Tasi

En Jasper zag dat het goed was...

De voorbije week was te oninteressant om veel over te vertellen. Maandag tot donderdag bestond voor mij uit: ’s morgens afspraken en interviews proberen te regelen met overheidsmensen (frustrerend) en archiefwerk. Jasper probeerde ondertussen digitale plannen vast te krijgen van Ghalib (zo mogelijk nog frustrerender). In de namiddag deden we observaties in Michenzani en Kilimani.

Update over vrijdag volgt nog!