Werkwerkwerk

De voorbije week hebben we al heel hard gewerkt. Maandag en dinsdag zijn we gaan rondlopen in de wijken rond de Michenzani blokken, met een kaartje gebaseerd op een luchtfoto in de hand. Dan hebben we systematisch de gebouwhoogtes en de winkeltjes in kaart gebracht. Soms keken de mensen wel raar op dat er twee Mzungu's (blanken) langskwamen om nota's te nemen. Sommige mensen keken een beetje argwanend en zeiden geen goeiedag terug als we iets zeiden. De kindjes daarentegen waren meestal heel blij om ons te zien en roepen allemaal: Mzungu, mzungu! En dan zeggen wij: Mambovipi! (hallo, hoe gaat het?) En dan zeggen ze in koor: Poa! (cool). In de wijk rond het Kikwajuni project was er wel een supervriendelijke oude man die meteen ons aansprak en zei dat als we vragen hadden we maar naar hem moesten komen, en hij wees ons meteen zn huis aan en stelde ons zn familie voor. In een andere wijk kwam de Shehia, een soort dorpshoofd, meteen in paniek op ons afgelopen om te vragen wat we kwamen doen.

Het bleek dus toch slimmer om eerst bij alle Shehias langs te gaan om ons te gaan voorstellen, en dat is dus wat we gedaan hebben op woensdag en donderdag. Wegens de ramadan moesten we wel wachten tot het bijna etenstijd was, tegen zonsondergang dus, omdat ze dan volgens onze gids Babu dan wat beter gezind zijn omdat ze bijna mogen gaan eten. De eerste Shehia op woensdag was heel vriendelijk, maar de tweede, op donderdag, weigerde met ons te praten. Hij zei dat we een brief van de overheid nodig hadden om onderzoek te mogen doen, wat in feite niet echt waar is voor studenten. We hadden een brief bij van de universiteit in Dar es Salaam, maar dat was blijkbaar niet goed genoeg voor hem. Dit is wel een tegenvaller, want als we in die wijk nu onderzoek willen doen moeten we het wel wat low-profile houden. Gelukkig kennen we in die wijk toch al onze vriendelijke oude man om te gaan interviewen.
Dan zijn we maar naar de naburige Shehia gegaan van de wijk ernaast, en die wou gelukkig wel met ons praten. Nadien begon hij ons zelfs vragen te stellen over onze studie en over onze favoriete engelse voetbalploeg, ze zijn hier zot van engels voetbal en elke dala dala heeft wel een sticker van manchester united of arsenal op zn ruit hangen. Daarna zei hij dat we maar moesten doen alsof we thuis waren in zn wijk, ideaal dus.

Vandaag gaan we proberen nog een Shehia te ontmoeten, en al beginnen met interviews van bewoners af te nemen. Tot de volgende update.